رقیق کننده های واکنشگر – بررسی دقیق و کامل

رقیق­ کننده­ های واکنش­گر معمولاً ترکیباتی مایع دارای ویسکوزیته پایین و فراریت بالا هستند که با با افزایش جرم مولکولی آنها از فراریت­شان کاسته می ­شود. این رقیق­ کننده ­ها می­توانند تک عاملی، دو عاملی یا چند عاملی باشند. از رقیق­ کننده­ های واکنش­گر جهت کاهش ویسکوزیته رزین در سیستم­های فاقد حلال، برای سهولت در دیسپرس کردن پیگمنت­ها و مواد پرکننده استفاده می­شود. این رقیق کننده­ ها در واکنش­های سخت شدن (پخت) نیز شرکت کرده و پس از سخت شدن به عنوان بخشی از رزین پخت شده باقی می­مانند. یکی از نقاط ضعف این رقیق­ کننده­ ها با توجه به جرم مولکولی نسبتاً پایین، فشار بخار نسبتاً بالای آنها است که عاملی است برای آثار سوء  فیزیولوژیکی.

تفاوت رقیق­ کننده­ های واکنش­گر با نرم­ کننده­ ها در این است که نرم­ کننده ­ها بر خلاف رقیق ­کننده ­های واکنش­گر در هیچ نوع واکنش شیمیائی با اجزاء رنگ یا پوشش شرکت نکرده و بدون تغییر در میان زنجیره­های پلیمر شبکه­ای شده باقی می­مانند. بعضاً به رقیق­ کننده­ های واکنش­گر، حلال­های فعال نیز گفته می­شود که اصطلاح درستی نیست، زیرا حلال­ها مایعاتی هستند که در شرایط متعارف (20 °C 1013 bar/) فرار بوده و قادر به انحلال مواد دیگر اعم از گاز، مایع و یا جامد در خود باشند، بدون اینکه خود و یا ماده حل شونده از لحاظ ساختار شیمیایی دگرگون شود. این در حالی است که رقیق­ کننده ­های واکنش­گر در واکنش سخت شدن، شرکت می­کنند.

رقیق­ کننده­ های واکنش­گر در سیستم­ های اپوکسی در بیشتر موارد گلیسیدیل اترها هستند؛ گلایسیدیل اترها محصول واکنش الکل­ها یا فنل­ها با اِپی کلروهیدرین هستند. گلیسیدیل اترهای کاربردی در سیستم­های اپوکسی، معمولاً به صورت تک عاملی یا دو عاملی به بازار عرضه می­شوند.

از مهم­ترین کاربردهای رقیق­ کننده­های واکنش­گر استفاده در سیستم­های اپوکسی فاقد حلال است به منظور کاهش ویسکوزیته رزین و پخش مناسب پیگمنت­ ها، مواد پرکننده و الیاف تقویت ­کننده از جمله الیاف شیشه است.

میزان مجاز مصرف:

افزودن رقیق­ کننده­های واکنش­گر فقط به جزء اول یا رزین مجاز است و در حدود 15-10% وزنی از جزء اول و در موارد محدودی تا 20% وزنی پیشنهاد می­شود.